Ιουδαϊσμός

Η Ιουδαϊκή θρησκεία γρήγορα ενσωμάτωσε πολλά στοιχεία του συμβολισμού των πολύτιμων λίθων στο Τυπικό της. Στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Εξόδου, αναφέρεται ότι οι αρχιερείς φορούσαν διαμάντια όταν επικοινωνούσαν με τον Θεό ή επιδίωκαν προφητική καθοδήγηση. Στο βιβλίο της Εξόδου (28:17-21) περιγράφονται οι πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι χωρίς σαφή αναφορά σε διαμάντια.

Ενώ στο ίδιο βιβλίο της Εξόδου ΚΗ 15-29 περιγράφεται το Περιστήθιο του Ααρών. «Οι υφαντουργοί τεχνίτες θα κατασκευάσουν το επιστήθιο…Θα το καλύψουν με πολύτιμους λίθους τοποθετημένους σε τέσσερις σειρές. Η πρώτη σειρά θα έχει ένα ρουμπίνι, έναν χρυσόλιθο κι έναν σμαράγδι. Η δεύτερη σειρά θα έχει έναν μαλαχίτη, ένα ζαφείρι και ένα διαμάντι. Η Τρίτη σειρά θε έχει έναν υάκινθο, έναν αχάτη και έναν αμέθυστο. Η τέταρτη σειρά θα έχει έναν τοπάζι, έναν όνυχα και έναν ίασπι. Κάθε λίθος θα προσαρμοστεί μέσα σε χρυσό πλαίσιο, δώδεκα συνολικά λίθοι…Κάθε φορά που θα μπαίνει ο Ααρών στο αγιαστήριο θα φοράει το επιστήθιο.

Στο περιστήθιο υπήρχαν 12 πολύτιμοι και ημιπολύτιμοι λίθοι, που αντιστοιχούσαν στις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Οι δώδεκα όμως αυτοί λίθοι αντιπροσωπεύουν διαχρονικά και την ολότητα του ανθρώπου, γιατί ο αριθμός 12 συμβολίζει την πληρότητα, μια πλήρη φάση εξέλιξης, την ενεργειακή ολοκλήρωση. Δεν είναι τυχαίο που ο αριθμός αυτός συναντάται σε κείμενα μυστικής σοφίας ή στον εσωτερικό συμβολισμό των θρύλων και των παραδόσεων. Π.χ. 12 μήνες του έτους, δώδεκα Πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης 12 άθλοι του Ηρακλή, 12 μαθητές του Ιησού, 12 ιππότες της στρογγυλής τραπέζης του Βασιληά Αρθούρου. Το περιστήθιο λοιπόν του Ααρών έχει άμεση σχέση με την εμπειρία μιας ανάλογης ολοκλήρωσης η οποία επέρχεται με την εναρμόνηση της θέλησης του υποκειμένου στη βούληση του σύμπαντος.

Επιπλέον ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος, γράφοντας τον 1ο αιώνα μ.Χ., παραδέχεται ότι υπήρχε ένα κόσμημα 3.106 καρατίων «το οποίο δεν μπορούσε να αγοραστεί από άνθρωπο λόγω της ανυπέρβλητης αξίας του». Αναφέρεται, λοιπόν, στο Ταλμούδ, ένα πετράδι το οποίο, βάσει της περιγραφής του, ήταν πιθανότατα διαμάντι. Φοριόταν από τον αρχιερέα και βοηθούσε στην απόδειξη αθωότητας ή ενοχής. Εάν ένα πρόσωπο, το οποίο είχε κατηγορηθεί, ήταν ένοχο, η πέτρα γινόταν θολή. Εάν ήταν αθώος, η πέτρα γίνονταν πιο λαμπερή Ο Isidore Kozminsky, o οποίος περιγράφει το μαγικό Shamir δίνει μια πιθανή εξήγηση.

Η λέξη Shamir στα αρχαία Εβραϊκά σημαίνει Διαμάντι. «Είχε την δύναμη να τρώει τις σκληρότερες επιφάνειες σύμφωνα με την δύναμη του κατόχου του και ήταν αναμφίβολα το έβδομο από τα 10 θαύματα της Δημιουργίας, δοσμένο στον Ανθρωπο την πρώτη Παρασκευή. Μιας και ήταν απαγορευμένο το σκάλισμα των Πετρών του Επιστηθίου με μέταλλο, χρησιμοποιείτο το Shamir». Σύμφωνα με τον Kozminsky, ο Μωϋσής άφηνε τα ίχνη των ονομάτων των φυλών με τον δείκτη του πάνω στο Θώρακα και στη συνέχεια, απλά, κρατούσε το Shamir από πάνω τους. Τα γράμματα ως δια μαγείας χαράσσονταν καθαρά στις πέτρες χωρίς ίχνος σπασίματος ή ραγίσματος. Βρίσκουμε και άλλες αναφορές σχετικά στο βιβλίο του Ιερεμία και σε άλλες εβραϊκές γραφές.

Επιπλέον, οι Εβραίοι πίστευαν ότι το διαμάντι έχανε την λάμψη του όταν το άγγιζε χέρι προδότη και ότι αυτό ξόρκιζε το κακό. Αρχαία γραπτά αναφέρονται σε ένα διαμάντι το οποίο κρεμόταν από τον λαιμό του Αβραάμ και το οποίο μπορούσε να γιατρέψει οιονδήποτε ασθενή, αν αυτός έριχνε το βλέμμα πάνω του. Λέγεται ότι όταν πέθανε ο Αβραάμ, ο Κύριος κλείδωσε τον λίθο στον ήλιο.